«Ημερολόγια – Τόποι Συνείδησης»
«Εικόνες του Κόσμου – Ψευδαισθήσεις του Σύμπαντος» (2012 Γαλλικό Προξενείο/ Κατάλυμα, Ρόδος ) Μαρία Καμπουροπούλου
«Η προσωπική διαδρομή προς τα ένδον και η δική μας πορεία προς την αυτογνωσία» 2012. Μαίρη Καμπουροπούλου, Εικαστικός, διδάσκουσα στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αιγαίου,
Εισαγωγικό σημείωμα για την έκθεση Εικόνες του Κόσμου – Ψευδαισθήσεις του Σύμπαντος
Γαλλικό Προξενείο της Ρόδου,
21-29 Ιουλίου 2012
Τα έργα της Ελένης Πολυχρονάτου συνδυάζοντας λόγο και εικόνα αποτελούν πολυεπίπεδες δημιουργίες που ενεργοποιούν τη συνδυαστική σκέψη. Η σχέση εικόνας και λόγου, όπως υποστηρίζει ο Ρολάντ Μπάρτ, μπορεί να είναι είτε σχέση ισοδύναμης επεξεργασίας, όπου και τα δύο μέσα αφηγούνται την ίδια ιστορία, είτε συμπληρωματικότητας - διαδοχικότητας, όπου το ένα μέσο προεκτείνει και εμπλουτίζει τις πληροφορίες του άλλου. Τη ρευστότητα και την πολυσημία της εικονικής αφήγησης έρχεται ο λόγος και την αγκυρώνει στον ερμηνευτικό δίαυλο που διανοίγει. Έτσι και στα έργα της Πολυχρονάτου τα δύο μέσα συνδυάζονται αρμονικά και αναπτύσσουν σχέση οργανικής συμπληρωματικότητας, παραχωρώντας στον θεατή μια πυξίδα για να πλοηγηθεί στη θάλασσα των μηνυμάτων που εκπέμπουν. Η μελωδική σύμπτυξη των γεωμετρικών σχημάτων, γωνίες και καμπύλες, η χρωματική καθαρότητα, τα επανερχόμενα μοτίβα και σύμβολα, οι συμβολικές παραπομπές στα στοιχεία της φύσης, η ανθρώπινη φιγούρα, τα σχηματοποιημένα αστέρια, ψάρια και πουλιά διασκορπίζονται στο χώρο σκιαγραφώντας ένα ψυχικό τοπίο που προσκαλεί και προκαλεί για εξερεύνηση. Χρόνος, αγάπη, φύση, άνθρωπος, όλα ενοικούν στη σκέψη μας με ένα γόνιμο ερωτηματικό αμφισβήτησης. Εκεί συναντιούνται όλα, εκεί αναμετριούνται με το είναι μας, εκεί συναγωνίζονται για ένα μερίδιο από την προσοχή μας, εκεί αποτιμάται η αξία τους. Η γραφή και η εικόνα συνθέτουν ένα σημαίνον που μεταφράζεται στη σκέψη του θεατή σε μια νοερή - πνευματική εικόνα, το σημαινόμενό του. Η ελευθερία στην πρόσληψη και την ερμηνεία συνιστά και το δώρο της τέχνης της Πολυχρονάτου στο θεατή. Αυτό που προσλαμβάνει κανείς στη στοχαστική θέαση των εκθεμάτων είναι η προσωπική του διαδρομή προς τα ένδον και αντανακλά τη δική του πορεία προς την αυτογνωσία.